Het verhaal van Laura in Canada

Het is warm. Zo’n 29 graden. Eindelijk, na 8 maanden winter is het zomer. Terwijl ik deze eerste zinnen typ, zit ik met mijn Canadese man op het terras van een van Calgary’s meest populaire coffee cafes. Ik heb een goeie bak koffie voor me staan en sta op t punt om in een donut te bijten, maar stiekem snak ik naar een frikadel speciaal. Mijn gedachten dwalen af. Hoe ben ik op dit punt beland?

6.5 jaar eerder –
We landden in de vroege middag op Calgary International Airport. Ik ben 23 jaar en heb net 2 maanden mijn masters in Communicatiewetenschappen van de Radboud Universiteit in Nijmegen op zak. Ik voel een vreemde mix van enthousiasme, angst, jetlag en surrealisme. Als we inchecken bij de immigratiebalie krijgen mijn ouders en ik een paar stempels op een hoop papieren en wordt onze bagage onderzocht. Na een half uur worden we met een “ je immigratiepasje wordt binnen 6 weken opgestuurd” weggestuurd. De deuren van het vliegveld openen en we stappen de koele buitenlucht van Calgary in. Het is 16 mei 2005. De eerste dag van mijn nieuwe leven.

Mijn ouders wilden al langer naar Canada verhuizen, voor t avontuur, en aangezien ik toch bijna klaar was met mijn studie en altijd al wel in Noord Amerika wilde wonen na verschillende reizen naar de US en Canada, besloot ik mee te gaan. We zijn via Buysse immigratie consultancy alles gaan regelen en omdat ik ten tijde van de aanvraag nog jong genoeg was, werd ik als ‘kind van’ beschouwd. Yep, dat ‘kind van’ was even slikken aangezien ik al sinds mijn 18e op kamers woonde, maar het scheelde mij zelf een hoop papierwerk. Je moet namelijk aan een hoop criteria voldoen zoals jaren werkervaring en financiële middelen waar je ‘punten’ voor krijgt. Met genoeg punten kun je je aanmelden om te emigreren.

In eerste instantie kwamen we niet aan genoeg punten, maar na een paar maanden belde Buysse ons dat de Canadese regering tijdelijk het aantal noodzakelijke punten had verlaagd. Buysse heeft meteen onze aanvraag naar de Canadese ambassade in Berlijn gestuurd en na 9 maanden hadden we het verlossende woord: we mochten voor een medische keuring! Nadat dat allemaal goed was gegaan kregen we onze papieren en resteerde ons 1 ding: verhuizen.

We hebben gezamenlijk als gezin gekozen voor Calgary, in West Canada in de provincie Alberta. We hadden ook Vancouver, aan de Westkust , en Edmonton, in Noord Alberta, bezocht, maar Calgary had vele pluspunten. Het is een grote stad die nog ‘klein’ aanvoelt, de Rocky Mountains zijn maar drie kwartier rijden, er zijn veel banen en huizenprijzen zijn er nog redelijk.

De eerste weken hadden we een gemeubileerd appartement gehuurd omdat al onze spullen nog in een container op zee zaten, onderweg naar Calgary. Vooral de eerste dagen was een hele hoop geregel. Veel papierwerk, zoals voor de ziektenkostenverzekering, douane papieren voor de container, sofinummers aanvragen, m’n ouders een auto kopen etc. Ook ontdekten we de stad meer en maakten we veel trips naar de bergen om te hiken en te genieten van de mooie natuur. Het was eigenlijk een vakantie. Na een paar weken vonden we een mooi huurhuis en toen de container met onze spullen kwam, voelden we ons al meer thuis.

Na een maand of 2 begon het vakantiegevoel af te nemen. Mijn vader had een baan gevonden, ver beneden zijn niveau, en mijn moeder moest opnieuw naar school omdat Nederlandse diploma’s vaak niet geaccepteerd worden. Ikzelf had al het vertrouwen om een baan te vinden, ik was toch immers net Doctorandus geworden? Ik wilde graag in de media industrie werken en had me gelijk ingeschreven bij de Banff Television Festival voor een cursus ‘tv programma’s pitchen aan tvzenders’. Toen ik na een paar sollicitatie brieven in juli nog niets had gehoord ben ik een tijdje bij de kledingwinkel ZARA gaan werken voor wat geld. Dat viel vies tegen en ik ging wekenlang met grondige tegenzin naar het werk waar vrouwen tegen me snauwden in de paskamers.

Na ZARA werkte ik een tijdje bij Manpower als recruiter en ook dat viel erg tegen. Hele lange werkdagen zonder pauze (8:00 uur tot 20:30 uur.) en totaal geen collegialiteit. Ik nam ontslag in November en heb vanaf toen honderden sollicitatiebrieven gestuurd naar alles van media banen tot onderzoeksbureau’s. Geen enkele uitnodiging. Ik bleef maar horen dat ik ‘Canadian workexperience’ nodig had. Tsja, als niemand je een baan geeft, dan is dat lastig!

In Maart was ik het helemaal zat en ben ik naar Randstad gegaan voor wat ze me dan ook maar konden geven. Ik werd als receptionist geplaats bij Ivanhoe Cambridge, een bedrijf dat shoppingcenters (malls) managed. Zij halen winkeliers binnen, plannen events en onderhouden de malls. Ik kwam te werken in een grote mall en was vastbesloten om de beste receptionist te zijn die ze ooit hadden gehad. Het was een geweldige ervaring! Mijn collega’s waren aardig, het werk leuk en ik kon in mijn pauzes de mall inlopen en shoppen! Na 8 weken was mijn contract voorbij, maar mijn Nederlandse werkhouding had indruk gemaakt: ze boden mij een baste baan aan als leasing coordinator voor 3 malls in Calgary. Het was een geweldige baan waarin in veel leerde over malls, business, Canadese business ethiek en reisde door de week tussen 3 verschillende Malls. Door heel hard te werken en goede relaties met collega’s te leggen kreeg ik vele kansen. Zo werkte ik een weekend voor Canadian Idol ( Canadese Idols), die op een van de Malls audities kwam houden, en hoorde ik samen met een producer alle 1e ronde audities en was ik een persoonlijk assistent voor de juryleden. Ik schreef artikels in een magazine voor moeders die zelf een retail bedrijf wilde starten. Ik was jurylid voor een Amerikaanse TV show die op een Mall een Miss-verkiezing kwamen filmen. Ik leerde talloze mensen in Calgary kennen en had vriendinnen gevonden in collega’s. Na een jaar in Canada huurde ik mijn eigen appartement en kocht zelf er een na 4 jaar.

Ook had ik genoeg geld om mijn eigen tweedehands auto te kopen. Zonder auto kom je niet echt ergens hier in Calgary, tenzij je heel erg boft en vlakbij je werk en supermarkt woont. Maar wat bleek….mijn Nederlandse rijbewijs betekende hier niets! Zowel ik als mijn ouders moesten opnieuw theorie en praktijk examen doen. Terwijl Duitse immigranten gewoon hun rijbewijs mogen omruilen zonder test! Hebben ze in Canada nooit van de Autobahn gehoord; lekker scheuren met150km p/uur… Enfin, moest mijn theorie examen 2x doen, praktijk ging gelijk goed en sindsdien rijd ik zelf rond in Calgary!

Eindelijk, na 2 jaar had ik mijn draai gevonden in Canada. Ondertussen had ik via mijn werk een Canadees ontmoet, die zijn eigen bedrijf had en ruimte in ‘mijn malls’ wilde huren. Na talloze ‘business meetings’ zijn we gaan daten. En wat bleek….zijn thuisstad Burlington in Ontario is een ‘twin city’ met mijn thuisstad Apeldoorn!

Na 3.5 jaar kwam er een positie vrij binnen hetzelfde bedrijf in Marketing, mijn originele liefde, en ben ik alle advertising, events en PR gaan doen voor 2 malls in Calgary. Wederom hard gewerkt en veel geleerd. Voor een paar maanden zelfs een eigen radio segment gehad met een collega over wat er allemaal hip en trendy was in Calgary. Kortom, een superervaring weer!

Op 29 Mei 2010 zijn Matt en ik getrouwd in Calgary. Veelal mijn Canadese vrienden en enkele uit NL, onder wie mijn beste vriendin die ‘maid of honour’ was. Canadese bruiloften zijn heel anders dan in NL. Je hebt de avond ervoor een ‘rehearsal dinner’ met de naaste familie en de ‘Bridal Party’ (de bruid heeft vriendinnen en de bruidegom vrienden die voorin de kerk staan tijdens de ceremonie). Je gaat eerst naar de kerk om de hele ceremonie te oefenen en daarna uit eten. De dag zelf is alleen een ceremonie, in een kerk of ergens anders, het stadhuis is niet nodig want je haalt de papieren gewoon op een klein regiokantoor en de dominee of officiant stuurt alles in na de bruiloft. Daarna is er de foto sessie gevolgd door een knalfeest, vaak met speeches. Maar om aan te geven hoe grillig het weer is in Calgary: wij hadden sneeuw op 29 Mei!

Mijn koffie is inmiddels op. Terugenkend aan de afgelopen jaren besef ik me hoe gelukkig ik ben hier in Calgary. Het is een geweldige stad met vele kansen. Overal openen kleine nieuwe restaurants en iedereen is vriendelijk en hoffelijk naar elkaar. Elk jaar houden ze hier de ‘Calgary Stampede’, een 10 daagse rodeo met heuse cowboys dat gepaard gaat met 10 dagen feesten in de stad met western kleding aan. Immigranten lijken zich allemaal te beseffen wat een kans het is om hier te wonen en integratie lijkt hier dan ook vanzelf te gaan. Vrijwilligerswerk is hier onderdeel van het dagelijks leven en er zijn talloze events 

Ben je ook van plan om naar Canada te emigreren? Hier zijn mijn top 3 tips:
Bezoek Canada een (aantal) keer voordat je gaat, zodat je goed kunt rondkijken waar je wilt gaan wonen. Westkust, Ontario, eilanden, prairie….alle steden zijn wezenlijk anders met andere kansen, en er zijn verschillende regels in alle provincies.
Wees positief maar stel je verwachtingen aan de lage kant bij wat werk betreft. Als je naar Canada verhuist zonder baan, houd er dan rekening mee dat je wellicht een aantal stappen terug moet doen en in sommige gevallen zelfs opnieuw naar school moet. Voordeel is wel; zodra je ergens binnen bent en hard werkt, zijn er meer kansen dan in Nederland om intern of extern promotie te maken. Wordt lid van NL clubs, kerken, business clubs etc. om mensen te leren kennen en te netwerken. Dat is de snelste manier om een baan te vinden.Lukt het dan echt niet om wat te vinden, start dan een eigen bedrijf! Een stuk makkelijker om te doen in Canada en veel Nederlanders beginnen iets voor zichzelf op korte of lange duur.
Geniet. Emigreren is een zwaar proces en vergt veel van je op emotioneel gebied. Stop niets weg, maar geef gewoon toe aan momenten van heimwee. Zonder de Nederlandse winkel en mijn dagelijkse RTL en NOS journaal zou ik zelfs na 6 jaar nog niet kunnen. En vergeet niet te genieten van alles wat Canada te bieden heeft. De natuur, de vriendelijke mensen, het eten etc. Je hebt als emigrant het beste van beide werelden: ideaal!
Heb je vragen of wil je meer weten?
Twitter: @dedutchess

Web: www.dedutchess.com