In Martin’s ogen zag een emigratie er als volgt uit:
Men pakt een auto met alle bezittingen die je wil/kan meenemen, rijdt naar Noorwegen en loopt bij een ideale werkgever naar binnen. Natuurlijk zijn er mensen die het op deze manier doen, en succes hebben, maar de meesten redden het op deze manier niet.
Toen wij elkaar ontmoeten werd het plan van Martin even in de koelkast gezet. Emy wilde naar Engeland emigreren en dat was toch even de andere kant op. Maar binnen twee jaar had Martin toch Emy overgehaald om toch naar Noorwegen te gaan kijken.
Emy was niet zo waaghals als Martin, dus er werden nu iets andere plannen gemaakt. Eerst de taal leren, goed sparen en een baan voor één van de twee vinden. Deze methode kunnen we trouwens iedereen aanraden!
Onze zomervakanties brachten we door in Noorwegen. Overal waar we kwamen, kwam de gedachte: ”kunnen we hier wonen, willen we hier wonen?” We vonden al vrij snel de ideale plaats, Åndalsnes in Romsdal.
We namen Noorse les bij de Noorse kerk in Rotterdam, luisterden naar de Noorse radio en keken bijna elke avond het Noorse TV nieuws via internet. Verder probeerden we in de vakanties alleen Noors te spreken en geen Engels. Uiteindelijk was het drie en een half jaar later dat we voor ons gevoel de taal genoeg onder de knie hadden, Martin zich had omgeschoold tot vrachtwagenchauffeur en de spaarcentjes op de bank stonden.
Een half jaar eerder waren we al met vertrekplannen bezig, maar toen overleed Martin’s moeder na een kort ziekbed en lag onze prioriteit even daar. Maar goed, januari 2005 werden er brieven geschreven naar werkgevers in de omgeving waar we wilden wonen, en in februari hadden we twee sollicitatie gesprekken in Åndalsnes. En we kregen een baan aangeboden. 1 april kon Martin beginnen als chauffeur.
Toen werd het opeens serieus. We hadden vijf weken de tijd om alles te regelen. Met dank aan het vooraf geschreven stappenplan, konden we alles achter elkaar regelen. Verhuizer en dozen, opzeggen huur, opzeggen abonnementen en vaste lasten, adreswijzigingen doorgeven etc. Het was een stressvolle tijd, soms verdrietig met afscheid nemen, maar ook vol verwachting van alles dat ging komen.
Met de paasdagen vertrokken we uit Nederland. Met onze eigen auto, die we ook gingen invoeren in Noorwegen en een lading voor de eerste dagen. Terwijl de verhuisauto de dag te voren geladen was en een week later zou aankomen. We hadden het geluk dat vrienden van Noorse les al in dezelfde gemeente woonden en we bij hen op het terrein een huisje konden huren om de eerste twee maanden te overbruggen. Huurwoningen zijn niet zo makkelijk te vinden en zeker niet vanuit het buitenland, dus een tussenoplossing is voor iedereen aan te bevelen.
Martin begon na een week bij zijn nieuwe baas en Emy had de eerste twee maanden om bij te komen, te wennen en een toekomstig huis en werk te zoeken. Uiteindelijk was het fijn dat Emy thuis was, want het aanvragen van verblijfsvergunningen, bankrekeningen, invoeren van auto e.d. kost nogal wat tijd in het bureaucratische land dat Noorwegen heet.
We woonden wel 25 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp met een onregelmatige busdienst. Voor Emy die geen rijbewijs had, was het soms moeilijk om er niet uit te kunnen.
Na twee maanden konden we verhuizen naar een etage in Åndalsnes zelf. Het was lekker om nu een huis te hebben waar we onze eigen spullen konden uitpakken en waar Emy weer wat vrijheid kreeg. Een week later kon ook Emy aan het werk, in een souvenirkiosk op de Trollstigen, een grote toeristische attractie, een zomerbaan voor drie maanden. Na de zomer vond Emy drie andere baantjes, waar ze allemaal met een maand tussenpoos kon beginnen. Eerst 20% aanstelling als jeugdwerker bij de kerk, daarnaast 15% aanstelling als assistent/tolk in de kinderopvang en daarnaast nog eens 5% aanstelling als assistent/tolk op school. Ondertussen was ze ook begonnen met twee ochtenden Noorse les en haar rijbewijs. Uiteindelijk best zwaar bij elkaar. We raden ook niemand aan om drie verschillende baantjes te nemen, psychisch kost het heel veel. Maar ja, je moet iets te doen hebben toch?
Martin had het ondertussen prima naar zijn zin op de vrachtwagen, wel lange dagen, maar dat is in dat beroep overal zo. De taal bleek goed genoeg te zijn om ons hier te redden. We hebben vanaf het begin alles in het Noors gedaan. Emy is bij de huisarts een keer teruggevallen in het engels om iets ingewikkelds uit te leggen, maar verder alles in het Noors!
Nu wonen we anderhalf jaar in Noorwegen en hebben het prima naar ons zin. We zijn niet weggevlucht uit Nederland, maar wel blij om de stress en criminaliteit achter ons te laten.
Noorwegen is ook geen ideaal land, laten we wel wezen. Maar dat vind je nergens.
De positieve kanten van onze verhuizing:
- We wonen prachtig tussen de Noorse alpen, vlak bij het fjord
- We zijn veel buiten, zowel zomer als winter en genieten van de natuur
- We hebben een stukje rust gevonden, vooral door de mensen om ons die zichzelf ook niet druk maken
- We hebben een stuk vrijheid gekregen
De negatieve kanten van de verhuizing
- De taal blijft lastig, om je te kunnen uiten in een ”tweede taal” duurt best
een tijdje, daarnaast hebben de Noren zoveel dialecten, dat je het gevoel
hebt zes talen te moeten leren. - Het vinden van een baan voor de partner is toch een stuk moeilijker dan
gedacht. - De rust van het land kan soms belemmerend werken. Het kan bijvoorbeeld
drie maanden duren voor je nieuwe bankpasje er is, en geen kip die zich
er druk over maakt. Het arbeidsbureau verteld je dat ze niets voor je
kunnen doen, omdat er toch geen werk is. De verkoopster in de winkel
heeft het drukker met haar mobieltje dan met de klanten en om vijf uur is
alles dicht. - Sociale contacten zijn moeilijk op te bouwen. Het duurt meestal erg lang
voor een Noor je in zijn sociale kring binnenlaat als volwaardig lid.
Ga je verhuizen, denk dan aan de volgende zaken:
- Bereid je goed voor, dus leer de taal goed.
- Reken erop dat je zodra je een baan vind, op stel en sprong moet verhuizen. Een werkgever wil zelden meer dan 2 maanden wachten.
- Ga niet zonder je partner. Een emigratie vergt emotioneel best veel, daar heb je je partner bij nodig, dan is het erg zwaar om je partner nog in Nederland te hebben zitten, met de stress van het voorbereiden van de verhuizing.
- Zorg er ook voor dat je relatie stabiel is. De eerste jaren ben je helemaal op elkaar aangewezen.
- Geloof niet te gauw in de gouden bergen die je belooft worden. Een contract is pas een contract als er van beiden een handtekening op staat en Noren zijn nog wel eens huiverig voor het zetten van een handtekening.
Bedankt Emy en Martin voor jullie waardevolle bijdrage aan deze site!!