Laat ik mij eerst even aan u voorstellen:
Ingrid en Wouter van der Sluis, wij wonen sinds juni 2006 op de Double Dutch Ranch, in 100 Mile House, British Columbia, Canada.(www.doubledutchranch.com) Ik ga u vertellen , wat onze drijfveer was om naar dit land te emigreren, het proces er naartoe en hoe wij het er sindsdien hebben ervaren.
Het begon allemaal in 1999, toen wij voor het eerst sinds 10 jaar samen op vakantie gingen naar Canada. Wij gingen naar een Guestranch in Priddis, Alberta en zouden daar 3 weken blijven! Wat een luxe! Wij hadden in Nederland n.l een Western- stal in Prinsenbeek ( NB) en wij waren/zijn echte paarden mensen. 3 weken op een ranch in Canada, dat was een droom die eindelijk uitkwam. Wij hebben fantastische weken gehad, en besloten meteen om als het even kon, naar Canada te emigreren. Vooral de prachtige natuur, het relaxte leven, de paarden- cultuur, de vriendelijke mensen, spraken ons enorm aan. Priddis ligt vlakbij Calgary en de Rockies, een uitgelezen plek om vooral toeristen te trekken, want wij wilden dan ook een guestranch beginnen
Maar goed , eerst even iets over Prinsenbeek. Wij hadden daar een western-stal, wij gaven les, stalden paarden 
van anderen, en hadden een fokprogramma voor Quarter Horses en Appaloosas. Wij deden dat al 7 jaar, en toen kwam de overheid ons vertellen dat wij ivm de verbreding van de A 16 en het aanleggen van de hoge snelheidslijn, de helft van onze 2.5 hectare moesten verkopen aan diezelfde overheid.
Dat was een teleurstelling , omdat wij dan onze aktiviteiten wat betreft de western-stal moesten staken, bij gebrek aan ruimte. Maar aangezien wij al plannen hadden om naar Canada te emigreren, kwam de klap niet zo hard aan. Inmiddels hadden wij via het emigratie bureau Buysse te Culemborg al sinds 2000 een aanvraag lopen om naar Canada te mogen emigreren, op basis van “ self employment” . Wij hadden de pech dat wij na het vreselijke incident met de vliegtuigen in de twintowers, opnieuw geevalueerd moesten worden, en dat heeft ons ongeveer een jaar extra gekost.
Frankrijk
Ik spreek nu over het jaar 2002, en wij hadden nog steeds geen groen licht om naar Canada te emigreren. Zodoende besloten wij tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen, want wij hadden het huis in Prinsenbeek al verkocht. In Frankrijk zijn wij begonnen met het opzetten van de verhuur van gites, in de Auvergne. Dit was een redelijk geslaagde onderneming, en ik had het eigenlijk best naar mijn zin in Frankrijk! Maar goed Wouter wilde perse naar het beloofde land, dus hebben wij de procedure afgemaakt. In januari 2003 kregen wij een uitnodiging om naar de Canadese ambassade in London te komen voor een interview. Helaas moesten wij deze uitnodiging afslaan ( dat kan overigens maar 1x) ivm het feit, dat wij niemand hadden om de paarden te verzorgen. Normaal gesproken krijg je weer een uitnodiging binnen een half jaar, maar bij ons duurde het meer dan een jaar….
Interview in het jaar 2004 op de Can ambassade in London verliep uitstekend en zodoende kregen wij eindelijk het verlossende woord, en mochten wij na een medische keuring, rekenen op een emigratie naar Canada! Wij kregen een voorlopig visum in ons paspoort en moesten wel binnen een jaar na dato, zorgen dat we in Canada zouden landen om zodoende onze Permanent Residence Card op te halen.
“t Ja en dan moet je dus je huis in Frankrijk gaan verkopen, en binnen een jaar wegwezen…Dat had nog al wat voeten in de aarde, aangezien ik aardig gesettled was in Frankrijk, en ik eigenlijk niet meer weg wilde….Wouter wilde koste wat het kost zijn droom waarmaken en naar Canada verhuizen, om verder als cowboy door het leven te gaan! Dus belofte maakt schuld,en zei ik tegen Wouter dat hij op me kon rekenen en dat ik het wel een jaar of 5 wilde proberen. Met die woorden en de belofte van Wouter , dat als ik het niet naar mijn zin zou hebben in Canada, wij weer terug zouden verhuizen naar Frankrijk.
Canada
Uiteindelijk kwamen wij in juni 2006 aan in Canada, met 6 paarden, 2 honden en 2 katten. Wij hadden 
geen huis, alleen maar een pick up truck. De paarden waren opgevangen door vrienden in Alberta, en de katten brachten wij na aankomst meteen naar een pension in Calgary. De honden bleven bij ons. Ons plan was wat rond te reizen door Alberta en dan een ranch te kopen, want wij wilden zo wie zo een Guestranch beginnen in Alberta.
Ik had een reeks ranches die te koop waren op internet gevonden en ik had netjes alle gegevens uitgedraaid. Dus….dat zou een makkie worden, dachten wij! Om een lang verhaal kort te maken, er was van die hele stapel niets bij, waar we echt warm voor liepen. Het was in het echt allemaal zo anders!! Wij wilden ook grond erbij, natuurlijk voor de paarden, dus minder dan 160 acres vonden wij niet acceptabel. In Alberta konden wij niets geschikts vinden, de prijzen waren toen exorbitant hoog, dus gingen wij de Rockies over naar British Columbia.
Cariboo
Ook daar viel het tegen, en trokken wij meer naar het Noordwesten, om uiteindelijk in de Cariboo in B.C te stranden. Daar was het aanbod redelijk en de prijzen aanzienlijk lager, dan in de rest van B.C. Wij hebben ons toen niet afgevraagd waarom, nu weten wij wel waarom! De Cariboo, is n.l een vrij afgelegen gebied, laten we zeggen het platteland van B.C., het ligt op een hoogvlakte en 100 Mile House ligt op ongeveer 1000m. Dat wil zeggen dat de winters langer zijn en dat het er flink koud kan worden!! De laagste temperaturen die wij hebben meegemaakt zijn min 47, gelukkig maar voor een aantal nachten en de dagen zijn dan zeer aangenaam omdat het een droge koude is met veel zon! ( denk aan de wintersport!!)
Trouwens over wintersport gesproken, je vindt hier alles op wintersport gebied, ‘s zomers is het vooral vissen , kanoen en paardrijden. Ontelbare meren, uitgestrekte bossen, open velden en nog genoeg “ wildlife “ te bewonderen, zoals beren, coyotes, herten, wolven, arenden, kraanvogels, lynxen enz
De ranche gekocht
Wij kochten een ranch met 320 acres, dat is zo’n 129 hectares, dus ongeveer half Utrecht….Een prachtig ranch- house met een apart apartement voor gasten. Het grenst aan “ crownland”, dat is staatsbos, dus oneindig paardrijden ! Er loopt een idyllisch stroompje over het property en dat is handig voor het drinken van de paarden. Al met al waren wij er zeer tevreden over. We hadden een potentiele guestranch gekocht, dus konden we aan de slag!
Heel wat officiele instanties moet je dan af, om de nodige papieren te krijgen om uberhaupt een guestranch te mogen beginnen! Heel veel ambtenarij, en zelfs tegenwerking! De instanties van de “ government” werken zeer traag, zijn nog zeer ondoorzichtig, en werken volkomen langs elkaar heen, was dit het moderne land, dat wij dachten dat het was?? Nee, absoluut niet!! Wij hebben vaak de mentaliteit en de medewerkers van de overheid vergeleken met het oude Russische communistische system. Mijn hemel wat moesten wij in sommige gevallen geduld en doorzettings vermogen hebben!
Ook de mensen uit deze streek zijn zeer opzichzelf, en vaak erg oppervlakkig. In eerste instantie zijn ze vriendelijk ( have a nice day!!), maar dit is schone schijn. Uitzonderingen daargelaten, zijn de meeste Canadezen hier erg op zichzelf en op eigen familie georienteerd. Dus verwacht als emigrant een niet al te warm onthaal! Ze vinden dan ook dat al die emigranten , de weinige baantjes die hier zijn van ze proberen af te snoepen, dus wij weten nu hoe het voelt om een buitenlander te zijn…..
Natuurlijk hebben wij ook aardige mensen ontmoet, zoals onze buren ( op resp 1 en 2 km) , die altijd voor ons klaarstaan. Maar je echt thuisvoelen in een zo andere cultuur dan dat wij gewend zijn, ‘t ja dat duurt wel een paar jaar!
Misschien zijn wij wel op een te gevorderde leeftijd geemigreerd, Wouter was 57, en ik was 52. Je bent dan ook niet meer zo flexible, en vooral de koude in Canada is ons dik tegengevallen. Als je dit klimaat niet van jongs af aan gewend bent, of je bent een fervent wintersporter, dan is het moeilijk aanpassen.
BED en BREAKFAST
De guestranch is niet doorgegaan, wij hebben uiteindelijk besloten om een Bed and Breakfast te beginnen. 
Wij vonden een guestranch toch te bewerkelijk, omdat bij ons de jaren gaan meetellen. Een B&B is mooi te combineren met allerlei andere aktiviteiten die wij inmiddels gevonden hebben om te doen. Nu hebben we eigenlijk te veel grond, alhoewel wij het verhuren aan de “ buurman” die er zijn vee opzet, tegen betaling uiteraard.
Al met al, is het een zware ingreep geweest op ons leven, je moet sterk in je schoenen staan, en je relatie moet tegen een stootje kunnen. Het is een stoere mannenwereld hier in het Westen van Canada….Daarom heb ik het als voormalig stadsmeisje ( ik kom oorspronkelijk uit Den Haag) best wel eens heel erg moeilijk. Begrijp me niet verkeerd: ik houd vreselijk van het buiten en paarden leven, maar ik mis de oude cultuur van Europa zeer.
Je bent hier soms aan de goden en vooral weer-goden overgeleverd, en nu pas na 4 jaar kan ik zeggen dat ik me wat meer op mijn gemak voel. Wij hebben besloten onze ranch te koop te zetten, omdat wij kleiner willen gaan wonen. Betekent dit het einde van Wouter zijn droom? Het einde van ons Canadese avontuur? Moeilijk te zeggen, hangt ervan af of we de ranch snel verkopen. Er zijn een aantal opties, waarvan terugkeer naar Frankrijk er 1 van is. We zien deze emigratie ook daadwerkelijk als een avontuur, en hoeveel avonturen kan je in een leven beleven…..?? Als u het weet, mag u het zeggen!
Voetnoot: Ik wil nog even wat kwijt over onze familie. Wouter heeft 2 zussen in het buitenland wonen resp in Frankrijk en Nieuw Zeeland. Zijn beide ouders zijn overleden. Ik heb 1 zus op Curacao, en een broer in Nederland, mijn beide ouders zijn overleden.
Even nog wat wederwaardigheden:
* Het Nederlandse rijbewijs is in Canada niet geldig, je moet opnieuw theorie en rij examen doen.
* Je krijgt pas 6 weken na eventueel ontslag een WW uitkering ( hangt er ook van af hoe lang je gewerkt hebt) Deze uitkering is 55% van je laatst verdiende loon. ( max een jaar, ligt er ook weer aan hoe lang je gewerkt hebt)
* Het minimum loon, hier British Columbia, is het laagst van heel Canada: 8 dollar per uur!
* Je krijgt als je ziek bent niet doorbetaald.
* Er zijn bij de meeste wergevers geen arbeidsovereenkomsten, geen schriftelijke afspraken over het werk en geen vaste banen. Je kan binnen 2 weken op straat staan als je werkgever je niet ziet zitten, andersom kan dit natuurlijk ook.
* Old age pension ( aow) is ongeveer 600 dollar per maand, na je 65e jaar. Niemand kan daar van rondkomen, ( als je geen ander pensioen hebt) en daarom werken alle mensen hier door,of verkopen hun huis.
Ingrid en Wouter bedankt voor jullie bijdrage aan deze site!