Onze emigratieverhalen zijn niet hetzelfde. Ieder in ons eigen tempo en op onze eigen manier vonden we onze weg naar waar we nu zijn. Stephan was de eerste die vertrok uit Nederland, hij emigreerde in 2004 naar Sydney. Merijn woonde in 2007 voor het eerst een langere tijd in het buitenland, in Vancouver. We werden verliefd in april 2009 en we leven sinds mei van datzelfde jaar samen met onze basis in Sydney.
Dit is ons verhaal.
De dromen
Stephan: Ik heb behoorlijk wat tijd genomen voordat ik ging emigreren. Nu ik terug kijk kan ik zeggen dat de emigratiewens is begonnen op mijn zeventiende. Als ik in het buitenland op reis was dan vroeg ik me af of ik daar langere tijd zou willen zijn of dat ik daar zou willen wonen. En ik heb redelijk veel gereisd tussen mijn twintigste enmijn dertigste. Maar eigenlijk wist ik altijd al waar ik heen wilde: naar Sydney in Australië. Ook al was ik er nog nooit geweest. Uiteindelijk ben ik op mijn vierendertigste gegaan. Naar Sydney. Je zou dus kunnen zeggen dat ik de helft van mijn leven bezig geweest ben met te emigreren.
Merijn: Tijdens mijn tienerjaren (de jaren ’80) merkte ik dat ik getrokken werd door een leven ‘in de wereld’, zoals ik dat altijd al noemde; meerdere plekken om te wonen. Deze droom bleef zich gedurende mijn leven als twintiger verder ontwikkelen. Toen ik in 1999 voor het eerst naar Canada op vakantie ging, voelde ik me helemaal thuis, ik voelde me zelfs meer thuis in Vancouver dan in Nederland. Het zou nog 8 jaar duren voordat ik daadwerkelijk de eerste stap zette in ‘het leven in de wereld’: ik begon met een half jaar in Vancouver. Sindsdien deed ik er zoveel als ik kon aan om vaak daar te zijn. Eind 2008 besloot ik een jaar vrijaf te nemen om een aantal reizen te maken en om uit te zoeken hoe ik het verder zou gaan aanpakken. De wereld trok, ik was echt klaar om te gaan. Toen we verliefd werden besloot ik vanuit mijn al geboekte verblijf in San Francisco door te vliegen naar Sydney om te zien of deze relatie was wat we wilden.
Het bleek een gouden match.
Visa en zo
Stephan: Toen ik eenmaal wist dat ik naar Sydney in Australië wilde emigreren had ik de keuze tussen enerzijds eerst alles in Nederland regelen en dan gaan en anderzijds eerst gaan en dan alles regelen. Dat laatste past veel beter bij me. Ik had wat onderzoek gedaan naar de verschillende mogelijkheden en de honderden verschillende visumcategorieën. Het visum dat het beste bij mij paste was een zogenaamd “temporary working visa”. Daarvoor had ik een baan en een sponsor nodig. Die sponsor is normaal gesproken de werkgever. Dus dat werd mijn plan: ik zou voor twee en een halve week naar Sydney gaan met slechts één doel: regel een baan mét visum. En na twee weken tekende ik het contract. Op dat moment was emigratie zeker. Ik vraag me wel eens af wat ik gedaan zou hebben als het me niet gelukt zou zijn om die ene baan te regelen ...
Merijn: Ik had altijd vreselijk opgezien tegen de ‘red tape’, het visumaspect. Elk land heeft zijn eigen eisen en restricties. Voor mij was dat bureaucratische gedoe jarenlang reden om geen serieuze stappen te zetten. Ik richtte me in plaats daarvan op zoveel mogelijk ‘op mijn paspoort’ in de wereld te kunnen zijn. Het Nederlandse paspoort is wat dat betreft erg handig. Maar ja, toen kwam ik in Australië terecht, ik wilde hier kunnen wonen met Stephan en toen moest ik er toch aan geloven. Ik wilde dezelfde toegangs- en verblijfsrechten in de wereld hebben als hij; een leven samen in de wereld werkt niet optimaal als de één ergens gemakkelijker in komt dan de ander. Het hele visumverhaal draait vooral om geld, crimineel verleden en gezondheid. Je moet allerlei informatie bij elkaar verzamelen, dat gaat de molen in en dan wacht je af. Het ingewikkeldste voor mij was uit te vinden welk visum er voor mij geschikt was. Zoals Stephan al aangaf, zijn er honderden categorieën. In het kort mijn stadia: ik kwam binnen met een toeristenvisum, dat 3 maanden geldig is. Binnen die maanden heb ik een Visitors Visa aangevraagd zodat ik niet elke 3 maanden hoefde te vertrekken om terug te komen. Daarvoor ben ik het overheidsbureau binnengestapt en heb mijn situatie uitgelegd. Ik vertelde dat ik een jaarvisum wilde om uit te zoeken waar we samen wilden wonen. Ik heb aangegeven hoe zinloos ik het vond om elke 3 maanden weg te moeten, want ik zou toch terugkomen*. Ik betaalde een paar honderd dollar en mocht een jaar blijven. Vervolgens vonden we uit dat ik als partner van Stephan een visum kon aanvragen. Alle spullen die daarvoor nodig waren, verzamelde ik en na lang wachten kreeg ik mijn partnervisum.
(*Veel mensen die geen visum hebben, kiezen ervoor om na 3 maanden het vliegtuig naar een land in de buurt te pakken, daar een nieuw 3-maanden(toeristen-)visum aan te vragen en weer terug te komen. Dit kan niet oneindig; na een beperkt aantal keren beginnen de autoriteiten vragen te stellen.)
De eerste tijd in Australië
Stephan: Ik vond het geweldig om geëmigreerd te zijn. Nieuwe omgeving, nieuw land, nieuwe taal, nieuwe mensen, nieuwe gewoontes. Alles waar ik al jaren van droomde. Het klopte. Dit was wat ik wilde, dit was waarvan ik al zeventien jaar gedroomd had.
Het was niet altijd makkelijk. Ik had een baan, maar die baan was niet zeker. Na tien maanden werd ik ontslagen. Ik had het ontslag aan zien komen, want het bedrijf was samengevoegd met twee andere bedrijven en dan willen er wel eens ontslagen vallen. Dus het ontslag was geen verrassing. Toen moest ik de keuze maken: in Australië blijven of terug naar Nederland. Het werd blijven. Door dit ontslag had ik slechts enkele weken om een nieuwe baan (mét visum!) te regelen. Gelukkig had ik genoeg tijd gehad om mijn relatienetwerk op te bouwen en op die manier een nieuwe werkgever te vinden.
Merijn: Het was heerlijk om in Australië te komen; ik was (en ben!) ontzettend blij dat ik besloten heb de liefde te volgen. Vreemd was het wel, om in een land te zijn èn te blijven waarvan ik voorheen altijd gezegd had dat het te ver weg was. Ik had mij al jaren gericht op Vancouver, als ik ooit zou emigreren zou het daarheen zijn. Doordat ik zo plotseling was vertrokken –ik was niet op voorhand van plan meteen te gaan emigreren- had ik mezelf in een heel vreemde situatie gemanoeuvreerd. Veel tegelijkertijd ging er de eerste maanden in Australië door me heen en ik moest veel regelen. Op afstand regelde ik mijn uitschrijving uit Nederland, de verhuizing en opslag van mijn spullen (mijn huis in Nederland was nog niet opgezegd toen ik vertrok), ineens was ik zonder mijn dierbaren uit Nederland, ik moest erachter komen wat ik vond van Australië, mijn weg hier vinden, visa uitzoeken en zoveel meer. Een circus van losse einden afhechten, omgaan met gevoelens van ongemak en schuld t.o.v. mijn dierbaren, de lijst is oneindig. Ondanks al deze heftige gevoelens voelde het toch helemaal als de goede keuze. Het klopte gewoon.
In Nederland was ik het laatste decennium trainer in persoonlijke ontwikkeling geweest; daar kon ik qua werk nog niet veel mee in het begin. Ik mocht nog niet werken met mijn visum. Ik heb in die tijd veel materiaal ontwikkeld voor als het moment zou komen dat we samen konden gaan werken. Dat dat zou gaan gebeuren stond namelijk al vanaf dag één als een paal boven water.